رسالت گفتمانی نه با کاندیداتوری آغاز می‏شود و نه با انصراف از کاندیداتوری پایان می‏یابد. این رسالت به دوش او سنگینی می‏کند چه کاندیدای انتخابات ریاست‏ جمهوری یازدهم باشد و چه نباشد.

روزهای نخست با آنکه زمزمه ‏های کاندیداتوریش مطرح شده بود سخنگویی جبهه پایداری را رها نکرد فقط بدین جهت که خود را اخلاقاً به آیت‏الله مصباح متعهد می‏دید. این در حالی بود که انتقادات موجود از جبهه پایداری به واسطه این سخنگویی بر سر او آوار می‏شد و این با کاندیداتوریش سازگاری نداشت. لاجرم با وساطتت دوستان بود که کم‏کم مسئله ضرورت تغییر سخنگوی پایداری مطرح شد.

یقیناً همین زمان محدود کاندیداتوریش خاطرات بسیاری را در ذهن پیر و جوان بر جای گذاشته است. مردی خاکی و خودمانی که بر روی سن در کنار بچه‏ها زانو به زانو می‏نشیند، در جلسات با لبخندی صمیمی با همه گرم می‏گیرد و متواضعانه نقدها را می‏شنود و پاسخ می‏گوید، استاد‏تمام یا پروفسوری که نشاط جوانی‏اش هنوز او را هم‏ردیف و هم‏دوش جوانان دانشجو قرار می‏دهد بی‏ آنکه یک ارزن بخواهد خودش را بگیرد یا این نشست و برخواست‏ها را کسر شأنش ببیند.

مرد پیکاری که با اصرار دوستان مختلف، تأکید آیت الله خوشوقت و اصرار آیت ‏الله مصباح به میدان می‏آید و آبرویش را کف دست می‏گیرد تا هم استاد‏تمامی‏اش را به انکار بنشینند و هم خانواده‏اش را اسباب هجمه به او قرار دهند، مرد افتاده‏ای که نه قدرت‏طلب بود و نه به خود غرّه شد و حتی وقتی حمایت صریح و رسای آیت‏الله مصباح از او طرح شد، با بزرگواری تمام این حمایت را حمایت از گفتمان خواند نه حمایت از یک فرد، مردی که نه رسانه‏ها همراهش بودند و نه سیاسیون حضورش را برمی‏تافتند.

او نه به دنبال کسب قدرت بود نه دنبال سهم و سهامی برای خود. می‏توانست بماند مثل دیگرانی که تحت هیچ شرایطی حاضر به انصراف نشدند و خود را انقلابی هم دانستند!

رسالت او امروز تازه آغاز شده است. امروز جوانان این مرز و بوم او را بیشتر از گذشته می‏شناسند و روحیه پرنشاط جوانی‏اش را می‏ ستایند. او باید چهره پرخروش امروز باشد، باید در صحنه و عرصه گفتمان سرداری کند و باید آنان که این روزها در کنارش بودند و همراهی‏اش می‏کردند را با انسجامی بیشتر حفظ و تقویت کند و سازمان بدهد.

دوره لنکرانی و لنکرانی‌ها تازه آغاز شده است...